ROK SZKOLNY 2023/2024

Zapraszam do odwiedzania zakładki pedagoga ;-)

Pedagog specjalny

Hanna Lica

GODZINY PRACY PEDAGOGA

OD PONIEDZIAŁKU DO PIĄTKU 

OD 7.30- 14.30

Z WYŁĄCZENIEM GODZIN DYDAKTYCZNO- WYCHOWAWCZYCH W KLASIE 1 B WEDŁUG AKTUALNEGO PLANU ZAJĘĆ

JAK WSPIERAĆ SAMOAKCEPTACJĘ I DOBRĄ SAMOOCENĘ DZIECKA?

 

CZYM JEST SAMOAKCEPTACJA?

SAMOAKCEPTACJA OZNACZA AKCEPTOWANIE SIEBIE, wraz ze swoimi mocnymi i słabymi stronami. Nie oznacza to jednak, że akceptujemy bezrefleksyjnie wszystkie swoje cechy i umiejętności, bez chęci do rozwoju. Samoakceptacja u dzieci i dorosłych oznacza jednak, że nadarzające się porażki i niepowodzenia nie obniżają u nich samooceny.

 

WŁAŚNIE DZIĘKI SAMOAKCEPTACJI MOŻEMY PRZYJĄĆ, ŻE PORAŻKI NIE OBNIŻAJĄ NASZEJ WARTOŚCI JAKO CZŁOWIEKA. Są jedynie informacją zwrotną o naszych zasobach i kompetencjach. Właśnie dzięki takiej postawie możliwe jest wyciąganie wniosków z błędów oraz rozwijanie obszarów swojego funkcjonowania, na które mamy wpływ.

Prawidłowy poziom samoakceptacji to zatem połączenie przekonania, że zasługijemy na podstawowy szacunek, niezależnie od popełnianych błędów z otwartością na dostrzeganie swoich słąbych stron oraz pracę nad nimi. DLATEGO TAK WAŻNE JEST, ABY WSPIERAĆ KSZTAŁTOWANIE SIĘ TAKIEJ SAMOAKCEPTACJI U DZIECKA.

 

PRAWIDŁOWY POZIOM SAMOAKCEPTACJI

PRAWIDŁOWY POZIOM SAMOAKCEPTACJI U DZIECKA TO POZIOM OPTYMALNY, CZYLI NIEZBYT WYSOKI ORAZ NIEZBYT NISKI. Zbyt niski poziom samoakceptacji może skutkować niską samooceną, problemami psychicznymi oraz stanami depresyjnymi. Z kolei zbyt wysoka samoakceptacja skutkuje nadmierną pewnością siebie, brakiem odporności na krytykę oraz niezdrowa brawurą w zachowaniach. Zarówno zbyt wysoki, jak i zbyt niski poziom samoakceptacji zwiększa ryzyka podejmowania przez dziecko tzw. zachowań ryzykownych, w tym stosowania i nadużywania używek.

 

JAK ROZMAWIAĆ O SAMOAKCEPTACJI Z DZIECKIE?

 

DZIECKO MOŻE NIE ZNAĆ LUB NIE ROZUMIEĆ PRAWIDŁOWO POJĘCIA SAMOAKCEPTACJI. Dlatego, jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o poziomie samoakceptacji u Twojego dziecka, zapytaj o związane z nią przemyślenia i przeżycia. Pomocne mogą okazać się pytania:

1. W czym jesteś dobry? Jakie są Twoje mocne strony?

2. Co chciałbyś w sobie ulepszyć? Jak możesz to zrobić?

3. Co Ci się ostatnio udało? Jak się wtedy czyłeś?

4. Czy poniosłeś ostatnio jakąś porażkę lub popełniłeś jakiś bła? Co o tym sądzisz?

5. Zdarza Ci się źle o sobie myśleć?

6. Jak się czujesz, kiedy ktoś Cię krytykuje?

 

PAMIĘTAJ! Poziom samoakceptacji w toku podlega także zmianom rozwojowym. Np. w wieku nastoletnim samoocena i poziom samoakceptacji zazwyczaj są niższe niż zwykle. To jednak oznaka, że dziecko w tym okresie potrzebuje jeszcze więcej Twojego wsparcia!

 

JAK WSPIERAĆ PRAWIDŁOWY POZIOM SAMOAKCEPTACJI U DZIECKA?

• NIE ETYKIETUJ DZIECKA, CZYLI NIE MÓW: Jesteś leniwy! Nigdy nie można na Ciebie liczyć! Zawsze muszę ci o tym przypominać itd. Zamiast tego udzielaj informacji zwrotnych na temat konkretnych sytuacji: Widzę, że nie masz ochoty teraz tego robić, ale bardzo mi zależy, abyś skończył do jutra./ Umawialiśmy się wczoraj, że opróźnisz zmywarkę, a tego nie zrobiłeś. Oczekuję, że będziesz odpowiedzialny za pamiętanie o odrabianiu lekcji. Takie wrażenia stanowią dla dziecka szczegółową informację o Twoich oczekiwaniach i jego obszarach rozwoju.

• DOCENIAJ TAKŻE WYSIŁEK DZIECKA, A NIE TYLKO EFEKT.- Jeśli widzisz, że nad czymś pracuje, a efekty są mniejsze niż oczekiwałeś zauważ wysiłek, który dziecko włożyło w wyzwanie. Wiem, że nie wygrałeś tego konkursu, ale jestem pod wrażeniem tego, ile wysiłku włożyłeś w przygotowania. /Widziałam, że starałeś się zachować spokój w trrakcie tej kłótni, mimo że nie do końca się udało.

• MÓW DZIECKU MIŁE, WAŻNE RZECZY. Wbrew pozorom nie chodzi jednak o pochwały. Większość pochwał nie buduje samooceny, a zamiast tego podbudują takie wyrażenia jak: Lubię spędzać z Tobą czas. / Kocham Cię, niezależnie od tego, czy coś się Tobie udaje, czy nie./ Jesteś wartościowy i ważny nawet wtedy, kiedy popełniasz błędy.

• STARAJ SIĘ NIE ZNIECHĘCAĆ DZIECKA DO NOWYCH WYZWAŃ, NAWET JEŚLI NIE POCHWALASZ WSZYSTKICH ZAINTERESOWAŃ DZIECKA. Unikaj zatem wyrażeń typu: Naprawdę chcesz to zrobić? Przecież nigdy nie byłaś w tym dobra./ Treningi? Przecież i tak nie będziesz sportowcem. Nawet jeśli jakieś wyzwanie okaże się dla dziecka trudne, a nawet niemożliwe to najlepiej, aby przekonywało się o swoich ograniczeniach przy pomocy własnych doświadczeń, a nie przekonań innych o sobie.

 

 

PARASOL OCHRONY:

PRZED CZYM I JAK CHRONI DOBRA RELACJA Z DZIECKIEM?

 

DOBRA RELACJA- CZYLI JAKA?

 

Kiedy myślisz o dobrej relacji z dzieckiem, zapewne przychodzą Ci do głowy różne skojarzenia. Czy to wtedy, kiedy dziecko chętnie z nami współpracuje na co dzień? Kiedy spełnia nasze oczekiwania wobec jego nauki i zachowania? A może, kiedy lubicie spędzać ze sobą czas?

WYZNACZNIKI DOBREJ RELACJI Z NASZYM DZIECKIEM SĄ RÓŻNE. Jednak za jeden z ważniejszych czynników uznajemy wzajemne zaufanie. Dodatkowo ważną rolę w relacji z dzieckiem pełni także wzajemna akceptacja i poczucie bycia akceptowanym przez drugą stronę.

 

Są to czynniki, które mają bardzo duże znaczenie w pielęgnowaniu wzajemnej bliskości. Determinują w pewnym stopniu, czy dziecko dzieli się z Wami swoimi przeżyciami i doświadczeniami oraz, czy będzie szukać pomocy lub porady w trudnej sytuacji właśnie u Was.

 

Istotne w budowaniu relacji z dzieckiem jest także jego wspieranie. Nie tylko wtedy, kiedy jest to oczywiste i łatwe, ale także, a nawet szczególnie wtedy, kiedy jest to dla Was wyzwaniem, bo np. dziecko okazuje swoje trudności w sposób trudny, czy problematyczny. Takie połączenie zaufania, poczucie bycia akceptowanym oraz przekonania o otrzymaniu wsparcia odgrywa bardzo ważną rolę, kiedy Wasze dziecko doświadcza różnego rodzaju problemów.

 

PRZED CZYM CHRONI DOBRA RELACJA?

 

Dobra relacja z dzieckiem zawierająca w sobie wyżej wymienione czynniki ma wpływ na to, czy, kiedy i w jakim zakresie dziecko dzieli się z Wami swoimi problemami i zmartwieniami. WKŁADAJĄC WYSIŁEK W BUDOWĘ CIEPŁEJ I ZAUFANEJ RELACJI Z DZIECKIEM ZWIĘKSZASZ SZANSE NA TO, ŻE BĘDZIE DZIELIĆ SIĘ Z TOBĄ SWOIMI PRZEŻYCIAMI TAKZE, KIEDY BĘDĄ DLA NIEGO TRUDNE.

 

UWAŻA SIĘ ZATEM, ŻE POCZUCIE ZAUFANIA I AKCEPTACJI STANOWI WAZNY CZYNNIK OCHRONY PRZED PODEJMOWANIEM PRZEZ DZIECKO TZW. ZACHOWAŃ RYZYKOWNYCH. Do takich zachowań zalicza się naruszanie zasad, łamanie prawa oraz narażanie zdrowia i życia, w tym także zażywanie używek.

 

W DOBREJ RELACJI Z DZIECKIEM JEST PRZESTRZEŃ NA OTWARTĄ KOMUNIKACJĘ. Rodzice mogą zatem szybciej wyłapać, kiedy dziecko coś martwi lub dzieje się z nim coś niepokojącego. Jednak zbudowanie i pielęgnowanie takiej relacji jest nielatwym zadaniem, wymagającym wysiłku i zaangażowania.

 

JAK BUDOWAĆ DOBRĄ RELACJĘ Z DZIECKIEM?

Pielęgnowanie relacji z dzieckiem może wymagać odmiennych działań, w zależności od wieku, stopnia rozwoju, charakteru oraz rodzaju temperamentu dziecka. Istnieją jednak pewne uniwersalne sposoby, dzięki którym można rozwijać relację z dzieckiem na co dzień.

 

*STARAJ SIĘ CODZIENNIE POŚWIĘCIĆ CHWILĘ NA ROZMOWĘ Z DZIECKIEM O JEGO CODZIENNYCH PRZEŻYCIACH I DOŚWIADCZENIACH. Zwróć jednak uwagę, aby pytania te nie ograniczały się wyłącznie do tematu nauki i szkoły. Warto także zmieniać formę i tematykę pytań, których używasz w rozmowach z dzieckiem. NP. zamiast pytać codziennie o to, jak było w szkole lub o otrzymane oceny, zadaj któreś z tych pytań: Jak minął Twój dzień? Co Cię dzisiaj ucieszyło? Czego ciekawego się dzisiaj dowiedziałeś? Co Cię dzisiaj zdenerwowało lub zmartwiło? ITD.

 

PAMIĘTAJ! CODZIENNE PRAKTYKOWANIE ROZMÓW O PRZEŻYCIACH Z DZIECKIEM SPRAWIA, ZE W TRUDNEJ SYTUACJI ŁATWIEJ BĘDZIE DZIECKU ZDECYDOWAĆ SIĘ, BY PODZIELIĆ SIĘ ZMARTWIENIEM WŁAŚNIE Z TOBĄ.

 

*POWSTRZYMAJ SIĘ OD ETYKIETUJĄCYCH OCEN WOBEC DZIECKA. Nie musisz pochwalać każdego zachowania czy wyboru dziecka. Masz także prawo udzielić dziecku w takiej sytuacji informacji zwrotnej i pomóc zrozumieć konsekwencję jego czynów. Warto jednak nazywać konkretne zachowania, których nie pochwalasz i oddzielasz je od ogólnej oceny dziecka. Np. zamiast powiedzieć: Jesteś bałaganiarzem! Powiedz: Nie posprzątałeś brudnych naczyń i ubrań ze swojego pokoju.

 

PAMIĘTAJ! WAŻNE JEST, ABY DZIECKO CZUŁO SIĘ KOCHANE I AKCEPTOWANE, NAWET KIEDY POPEŁNIA BŁĘDY. DZIĘKI TEMU, KIEDY DZIECKO WPADNIE W JAKIEKOLWIEK KŁOPOTY LUB BĘDZIE MIAŁO JAKIŚ PROBLEM CHĘTNIEJ ZWRÓCI SIĘ DO CIEBIE O POMOC.

 

*SPĘDZAJ WARTOŚCIOWY CZAS Z DZIECKIEM. Nie oznacza to, że musisz wymyślać dziecku ciągle jakieś atrakcje. Wręcz przeciwnie- wartościowy może być zwyczajnie spędzony wspólnie domowy czas czy rodzinne wyjście na spacer. Ważne, aby w tym czasie odłożyć na bok rozpraszacze, takie jak obowiązki domowe, czy smartfony i zaangażować się w bycie razem.

 

PAMIĘTAJ! WSPÓLNE SPĘDZANIE CZASU NIE POWINNO STANOWIĆ NAGRODY DLA DZIECKA ORAZ BYĆ ZABIERANE ZA KARĘ. CZAS TEN POWINIEN STANOWIĆ NIEZAPRZECZALNĄ CZĘŚĆ WASZEJ CODZIENNEJ RUTYNY. DZIĘKI TEMU BĘDZIE MÓGŁ STAĆ SIĘ SOLIDNYM FUNDAMENTEM WASZEJ RELACJI.

 

 

STAWIANIE GARNIC

 

Granice wobec dzieci to dość często podejmowany temat wśród rodziców. Zdania na temat stawiania granic są bardzo podzielone. Wielu rodziców podąża za stwierdzeniem: „Szanuj swoje dziecko i daj mu prawo wyboru”. Oczywiście to bardzo ważne, by szacunek wobec dziecka, małego, wzrastającego człowieka był mu zapewniony na co dzień i winnych ważnych dla Twojej pociechy wydarzeniach. Pokazywanie dziecku, że jest szanowane i doceniane, to bardzo ważna umiejętność i należy to robić- jednak trzeba podkreślić, że w żaden sposób nie jest ona tożsama z dawaniem dziecku możliwości decydowania o sobie zawsze.

 

CO RODZIC POWINIEN WIEDZIEĆ, ZANIM ZACZNIE MÓWIĆ O GRANICACH?

Przede wszystkim granice zaczynają się tu i teraz, a codzienność w której żyjecie, jest najlepszym nauczycielem. Każda rutynowa czynność pozwala wprowadzić do waszego domu i wychowania rozsadną dyscyplinę. Dzieci, a szczególnie maluszk, najlepiej czują się w swoim bliskim otoczeniu, w domu, w pokoju- to da nich ostoja i miejsce, gdzie czują się bezpiecznie i komfortowo.

 

Bardzo ważnym pytaniem jest- stawiać czy pokazywać granice? To pytanie wywodzi się z nurtu o Porozumieniu bez Przemocy i niesie za sobą wiele dobrego. Często błędnie wystosowany komunikat do dziecka sprawia, że maluch zwyczajnie nie rozumie bądź źle interpretuje naszą wypowiedź, a to w konsekwencji prowadzi do rozdrażnienia dziecka i braku reakcji na nasz komunikat. Jeśli mamy w domu kilkulatka, to z pewnością potrzebne nam będzie wypracowanie w nas, rodzicach pewnego nawyku. Tak, to ważne, by zacząć od smian u siebie, a dopiero potem zmieniamy na lepsze zachowania czy nawyki naszych dzieci.

 

Jak zatem powinien brzmieć komunikat skierowany do kilkuletniego dziecka, którego celem jest pokazanie pierwszych granic? Przede wszystkim mówimy, co nam się nie podoba, pokazujemy, że chcemy dbać o dobro i bezpieczeństwo naszych pociech, okazujemy troskę i na koniec szukamy rozwiązania, które da radość, ale jest bezpieczne i nie naraża dziecka na zrobienie sobie krzywdy.

 

PRZYKŁADOWO:

1. „Nie chcę żebyście biegali i skakali po schodach, są strome i łatwo można się pośliznąć, boje się, że zrobicie sobie krzywdę. Jeśli nadal chcecie biegać i skakać, to poszukajmy do tej zabawy bezpiecznego miejsca”.

   To poprawny komunikat, a jak wyglądają komunikaty nieskuteczne, czyli takie, po których poważnie rodzic nie widzi żadnych rezultatów i w konsekwencji jest sflustrowany, bo jego dziecko nie posłuchało i zignorowało komunikat.

2. „Nie wolno skakać i biegać po schodach”- czy taki komunikat jest zrozumiały i wiarygodny dla naszego kilkulatka?

   Dlaczego to takie ważne, by w odpowiedni sposób formułować do dziecka komunikat. Jak widzimy powyżej, te dwa komunikaty różnią się od siebie znacząco.

Po pierwsze, mówiąc do dziecka w sposób zaprezentowany w komunikacie nr1, pokazujemy granicę nie jako nakaz czy zakaz, a bardziej jako formę troski. Automatycznie nie obarczamy dziecka strachem i niepokojem, dziecko nie traktuje naszej reakcji jako władczej, lecz odbiera ten komunikat jako troskę i wie, że rodzic jest po to, by chronić i zapewnić poczucie bezpieczeńtswa.

Po drugie taka wypowiedź skierowana do dziecka powoduje, że ono odbiera nas jako osoby autentyczne, wie, że dbamy o jego zdrowie, bezpieczeństwo, a nie o sam zakaz danej czynności.

Po trzecie dzięki tak sformułowanej wypowiedzi pokazujemy dzieciom, że nie naruszamy ich granic, nie powtarzamy stwierdzenia: „ Ile razy mam wam jeszcze powtórzyć”. Takie stwierdzenie spowodowałoby utwierdzenie dziecka w przekonaniu, że nie rozumie, że nie wie, bo przecież tyle razy trzeba mu to powtarzać.

 

PO CO SĄ GRANICE?

Każdy człowiek potrzebuje granic, a w szczególności dziecko, które dopiero się uczy żyć w otaczającym świecie, potrzebuje poznać dobry kierunek. Aby tak było, potrzebuje przewodnika- Ciebie Rodzicu, bo to wąłśnie Ty wskażesz mu drogę i uświadomisz, co jest dobre, a co złe. Pomożesz mu podejmować decyzję i przede wszystkim pokażesz swojemu dziecku, jak doświadczać porządku świata.

Twoja pociecha na przestrzeni lat spotka się z wieloma wartościami, poglądami, kulturami, a każda z nich będzie dostarczaćmu nowego i nieznanego. To my jesteśmy przykładem da naszych pociech. Obserwując nas, dzieci uczą się, naśladują i wyciągaja wnioski. Jeden rodzic, który ceni prawdę, postawi granicę kłamstwu, inny ceniący sobie szacunek postawi granicę przemocy, a więc obserwując wybory dorosłych, dziecko uczy się wartości, a doświadczając granic, które od nas otrzymuje, uczy się porządkować świat. Konsekwencje, które czasem musi ponieść, uczą odpowiedzialności za podejmowane decyzje.

Stawianie granic jest przede wszystkim po to, by budować w dzieciach pewność siebie i świadomość bycia odpowiedzialną osobą, lecz również by dać im poczucie bezpieczeństwa. Każdy rodzic chce przychylić swojemu dziecka odrobiny nieba, ale pamiętajmy, że pokazywanie granic to również „kawałek” tego nieba, bo dzięki temu w przyszłości, jako dorośli już ludzie będą osobami świadomymi, które chca dawać miłość i szacunek innym napotkanym na swojej drodze.

TU CZEKA POMOC

WAŻNE TELEFONY I ADRESY, POD KTÓRYMI DZIECI I DOROŚLI MOGĄ OTRZYMAĆ INFORMACJE I WSPARCIE. TO PIERWSZY KROK DO PRZEŁAMANIA BARIERY I PODJĘCIA DECYZJI O PRZYJĘCIU POMOCY

 

• W RAZIE ZAGROŻENIA ŻYCIA

  *112

• TELEFON ZAUFANIA DLA DZIECI I MŁODZIEŻY FUNDACJI DAJEMY DZIECIOM SIŁĘ

  tel. 116 111

  www.116111.pl

  Telefon jest anonimowy i bezpłatny, działa 7 dni w tygodniu przez 24 godziny. Pod ten nr mogą dzwonić dzieci i młodzież i porozmawiać na każdy temat.

 

• TELEFON DLA RODZICÓW I NAUCZYCIELI W SPRAWIE BEZPIECZEŃSTWA DZIECI FUNDACJI DAJEMY DZIECIOM SIŁĘ

  tel.800 100 100

  www.800100100.pl

  Telefon jest anonimowy i bezpłatny, działa od poniedziałku do piątku w godz. 12-15, a w czwartek dodatkowo w godz. 16.30-20.30. Nr jest dla osób dorosłych, którzy potrzebują wsparcia i informacji w zakresie pomocy psychologicznej dzieciom przeżywającym kłopoty i trudności takie jak: agresja i przemoc w szkole, cyberprzemoc, wykorzystywanie seksualne, kontakt z substancjami psychoaktywnymi, depresja i obniżony nastrój, myśli samobójcze, zaburzenia odżywiania. W telefonie można również skonsultować mozliwości interwencji w przypadku podejrzenia przestępstw wobec dzieci.

 

• ANTYDEPRESYJNY TELEFON ZAUFANIA FUNDACJI ITAKA

  tel. 22 848 88 01

 

• TELEFON ZAUFANIA MŁODYCH FUNDACJI ITAKA

  Dla nastolatków i młodych dorosłych do 25 roku życia

  tel. 22 484 88 04

  poniedziałek- piątek w godz. 12-20; na telefony czekają psychologowie Fndacji. Można też skorzystać z pięciu nieodpłatnych sesji z psychologiem online po umówieniu terminu.

  https://stopdepresji.pl/telefon-zaufania-mlodych/

 

• TELEFON W SPRAWIE ZAGINIONEGO DZIECKA I NASTOLATKA

  116 000

 

• NIEBIESKA LINIA

  Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie

  Poradnia Telefoniczna

  22 668 70 00

  116 123

  7 dni w tygodniu 24h; dyżury pełnią przeszkoleni specjaliści: psycholodzy i prawnicy.

 

• DZIECIĘCY TELEFON ZAUFANIA RZECZNIKA PRAW DZIECKA

  tel. 800 121 212

  Linia interwencyjna dla dzieci i młodzieży. Psycholodzy, pedagodzy, prawnicy udzielają niezbędnego wsparcia wszystkim dzwoniącym dzieciom.

 

• FUNDACJA DAJEMY DZIECIOM SIŁĘ

  www.fdds.pl

  Fundacja prowadzi m.in. specjalistyczne placówki- Centra Pomocy Dzieciom, w których udziela kompleksowej pomocy dzieciom pokrzywdzonym przestępstwem, a także ich niekrzywdzącym opiekunom.

  Więcej na stronie:

  www.centrapomocydzieciom.fdds.pl

 

• KOMITET OCHRONY PRAW DZIECKA

  ul. Oleandrów 6, III pięktro ,

  00-629 Warszawa

  tel. 22 626 9419

  e-mail: kopd@kopd.pl

  www.kopd.pl

  Komitet ma oddziały w różnych miastach w Polsce (lista i kontakty na stronie). Na stronie działa Ekspert on-line. Można tu uzyskać informacje, gdzie szukać wsparcia i gdzie zgłosić się po pomoc.

 

• FORUM PRZECIW DEPRESJI

  https://forumprzeciwdepresji.pl/gdzie-szukac-pomocy

  tel. 22 594 91 00

  środa i czwartek w godz. 17-19. Na stronie znajduje się lista ważnych telefonów antydepresyjnych, wyszukiwarka punktów pomocy lekarskiej, testy poświęcone zaburzeniom psychicznym.

 

• FUNDACJA TWARZE DEPRESJI

  Bezpłatne, zdalne konsultacje dla dzieci i młodzieży, ich rodziców i opiekunów

  www.twarzedepresji.pl/pomocpsychologiczna

  pomoc@twarzedepresji.pl

 

• TELEFONICZNA PORADNIA DLA OSÓB UZALEŻNIONYCH BEHAWIORALNIE I ICH RODZIN

  Instytut Psychologii Zdrowia

  tel. 801 889 880

  codziennie w godz. 17-22

 

• ANTYNARKOTYKOWY TELEFON ZAUFANIA

  tel. 800 199 990

  Informacje, porady, wsparcie codziennie w godz. 16-21

 

• POLICYJNY TELEFON ZAUFANIA DLA OSÓB DOTKNIĘTYCH PRZEMOCĄ W RODZINIE

  tel. 800 120 226

 

• POMARAŃCZOWA LINIA

  Porady dla rodziców w sprawie uzależnień dzieci.

  Tel. 801 140 068

  poniedziałek- piątek w godz. 14-20

  www.pomaranczowalinia.pl

  Informacje i konsultacje dla rodziców dzieci pijących alkohol i zażywających narkotyki. Pomoc w dotarciu do specjalistycznych placówek.

 

• TELEFON ZAUFANIA LAMBDA DLA OSÓB ZE ŚRODOWISKA LGBT+ I ICH BLISKICH

  tel. 22 628 52 22

  poniedziałek- piątek w godz. 18-21

 

• BEZPIECZEŃSTWO DZIECI W INTERNECIE

  tel. 800 100 100

  poniedziałek- piątek w godz. 12-15

 

• FUNDACJA DRZEWO ŻYCIA

  tel. 792 700 525/ 887 679 744

  Pomaga osobom dotkniętym problemem zaburzeń odżywiania. W ramach fundacji działa "Słoneczny Dom"- pierwsze w Polsce sanatorium, ośrodek leczenia zaburzeń odżywiania.

 

• CENTRUM WSPARCIA DLA OSÓB DOROSŁYCH W KRYZYSIE PSYCHICZNYM

  800 70 22 22

  www.centrumwsparcia.pl

  czynny całodobowo

  7 dni w tygodniu

Jak pomóc pierwszoklasiście?- wskazówki dla rodziców

Początek roku szkolnego dla wielu siedmiolatków oznacza ogromną życiową zmianę – rozpoczęcie nauki w szkole podstawowej. By proces przystosowania się do szkoły przebiegł bezboleśnie, warto dziecko do niego przygotować.

Pozytywne nastawienie

W rozmowach przedstawiajmy dziecku szkołę jako przyjazne miejsce, gdzie zawrze dużo znajomości,          a także nauczy się wiele nowych, ciekawych wiadomości i umiejętności. Dobrym pomysłem jest wspólne oglądanie zdjęć, z okresu szkolnego rodziców, przy którym mama i tata  powspominają zabawne sytuacje     z czasów, gdy sami byli uczniami oraz opowiedzą o przyjaźniach, które wtedy zawarli.

Z wizytą w szkole

Warto również pokusić się o wycieczkę do szkoły, w której dziecko będzie zaczynać naukę. Wycieczkę tę można odbyć poprzez stronę internetową szkoły, prezentującą galerię zdjęć  z różnych wydarzeń szkolnych. W ten sposób przyszły uczeń pozna nie tyle sam budynek, ale zobaczy swoich starszych kolegów w czasie ich szkolnej aktywności, z którymi będzie spędzał kilka kolejnych lat życia.

Rozmowa

Rozmowa z dzieckiem to podstawa przygotowania do rozpoczęcia nauki. Podpytanie czego się boi, może być pierwszym krokiem do rozwiania strachu. Umiejętność słuchania naszej pociechy i rozmawiania z nią zaprocentuje. Ważne jest poruszanie różnych tematów, zadawanie pytań, wymienianie poglądów                   i podtrzymywanie dialogu z dzieckiem. Dziecko należy chwalić za dobre zachowanie i ganić za niewłaściwe. Zawsze przy tym trzeba mu wyjaśnić, co zrobiło źle. Działania te wpłyną pozytywnie na jego poczucie bezpieczeństwa oraz zaufanie do rodziców.

Nowe obowiązki

Z rozpoczęciem nauki w szkole wiąże się wiele obowiązków, jak odrabianie lekcji, codzienne pakowanie plecaka czy też wykonywanie poleceń nauczyciela. Dla pierwszoklasisty są one nowością i mogą budzić lęk. Rodzice powinni zatem przygotować swoją pociechę do nowych zadań. Wspólne ustalenie rozkładu dnia,     z podziałem na odrabianie lekcji, odpoczynek, aktywność fizyczną i wyznaczenie stałej godziny pójścia spać zorganizuje dziecku i rodzicom czas.

Samodzielność

Niezwykle istotne jest również to, by nasze dziecko stawało się coraz bardziej samodzielne                            i odpowiedzialne. Nie będziemy mu przecież mogli towarzyszyć przez cały dzień, a nauczyciel będzie miał pod opieką również inne dzieci. Dziecko powinno nauczyć się samo podejmować decyzje, oczywiście na swoją miarę – np. co chciałoby robić, czy jak się ubrać. Ważne również jest, by rodzice nie wyręczali siedmiolatka w czynnościach, z którymi da sobie radę. Wyniesienie śmieci, posprzątanie pokoju, zatemperowanie ołówka czy spakowanie własnego plecaka to nie są rzeczy trudne, a dla dziecka są to wyzwania, których pokonanie buduje wiarę w siebie. Nie należy go oczywiście zostawiać samego z dużymi problemami. Dziecko zawsze musi czuć, że znajdzie w rodzicu oparcie.

Szkoła to na początku nauka pisania, czytania i liczenia. Aby dziecko poradziło sobie z lekcjami, należy wzmacniać w nim poczucie odpowiedzialności oraz rozbudzać ciekawość. Należy także pamiętać o tym, że siedmiolatki nie są w stanie skoncentrować się na jednym zadaniu przez dłuższy czas. Warto zatem połączyć odrabianie prac domowych z zabawą lub organizować co jakiś czas przerwy, np. na krótki spacer.

Szkoła to miejsce, gdzie dziecko ma się uczyć, a nie być we wszystkim najlepsze

Oczekiwania rodziców powinny zatem iść w parze z jego możliwościami. W przeciwnym wypadku zapał pierwszoklasisty szybko minie, a ponowne zainteresowanie dziecka szkołą i nauką nie będzie już takie proste.

Pedagog szkolny

Hanna Lica

 

 

 

•  

 

 

 

CHCE MI SIĘ CHCIEĆ!!!

POMAGAMY DZIECKU OSIĄGNAĆ CELE!

 

RODZICE PELNIĄCY PIERWSZĄ I NAJWAŻNIEJSZĄ FUNKCJĘ W WYCHOWANIU, przyczyniają się swoim zachowaniem do kształtowania się u dziecka większej lub mniejszej zaradności.

 

Nie bez znaczenia pozostaje tutaj indywidualność dziecka. Są dzieci bardzo aktywne, nieustajaco eksplorujące otoczenie, przejawiające nieskończoną ilość pomysłów i inne, spokojne, mało aktywne. Te pierwsze mają większe szanse na samodzielne rozwijanie zaradności, pod warunkiem, że opieka i wychowanie nie stłumią ich inicjatywy. Tym drugim rodzice powinni poświęcać odpowiednio więcej uwagi oraz mocniej motywować i wspierać w aktywności.

 

WYUCZONA BEZRADNOŚĆ MOŻE PROWADZIĆ DO WYKSZTAŁCENIA SIĘ POSTAWY ŻYCIOWEJ- OFIARY!!!

 

Postawa ta również ma swoje źródło w mechanizmach obronnych i spełnia funkcję adaptacyjną. Osoba, która odgrywa rolę ofiary, odsłania swoją bezradność, by uzyskać od innych współczucie i pomoc. Potrafi przekonywać otoczenie, że nic od niej nie zależy, nie ma na nic wpływu i tym samym jest jedynie pionkiem nieponoszącym odpowiedzialności za siebie i swoje życie. Osobom takim jest niezmiernie trudno pomóc, ponieważ torpedują każdą propozycję, pokazują, że w ich wypadku nie ma mozliwości zmiany. Cierpią realnie, choć tak naprawdę oczekują wsparcia, a nie zmiany. Osoby przyjmujace rolę ofiary bywają roszczeniowe. Winą za swoją trudną sytuację obarczają innych: rodzinę, środowisko, społeczeństwo oczekując od nich zadośćuczynienia.

 

CZYNNIKI WZMACNIAJĄCE ROZWÓJ MOTYWACJI U DZIECKA

• sprzyjająca, wspierająca atmosfera w domu,

• sukcesy rodziców,

• wzmocnienia pozytywne, pochwały, zachęty,

• nagrody materialne,

• poczucie bezpieczeństwa,

• dobre relacje rodzic- dziecko,

• duma rodziców ze swego dziecka,

• zaspokojenie podstawowych potrzeb,

• tolerancja,

• empatia rodziców,

• dobry przykład,

• akceptacja bezwarunkowa dziecka,

• miłość rodzicielska,

• stymulowanie rozwoju dziecka,

• system wartości rodziny,

 

CZYNNIKI HAMUJĄCE ROZWÓJ MOTYWACJI DZIECKA

• krytyka dziecka,

• „wyścig szczurów”, zbyt intensywne współzawodnictwo,

• zbyt długi czas oczekiwania na sukces, bądź jego brak,

 

RODZICU!

• DOSTOSUJ swoje oczekiwania do realnych możliwości Twojego dziecka. Nie próbuj kreować go na czyjeś podobieństwo. Twoje dziecko jest indywidualnym, odrębnym człowiekiem, który wiele potrafi i z odpowiednim wsparciem osiągnie poziom, z którego samo będzie dumne.

• WSPIERAJ swoje dziecko, chwal je i stale zachęcaj do rozwijania swoich pasji. Bądź przy nim.

• POZWÓL dziecku przeżywać sukcesy i porażki na swój sposób. Bądź zawsze w pogotowiu, z dobrym wspierającym słowem.

• NIE PRZYSPIESZAJ I NIE WYMUSZAJ- jeżeli pomimo Twoich starań i dawania przykładu dziecko nie wykazuje zainteresowania niczym konkretnym, to może potrzebuje ono więcej czasu, by mógł ujawnić się jego talent.

• BĄDŹ CZUJNYM I UWAŻNYM RODZICEM. Czasami pasje mogą wziąć górę nad dzieckiem. Postępuj z wrażliwością, gdy trudno jest mu poradzić sobie z porażką lub gdy za wszelką cenę chce być najlepsze.

 

• DBAJ O RÓWNOWAGĘ MIĘDZY OBOWIĄZKAMI, ZAINTERESOWANIAMI, ZABAWĄ A ODPOCZYNKIEM TWOJEGO DZIECKA!

• KOCHAJ SWOJE DZIECKO I AKCEPTUJ JE BEZWARUNKOWO!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

JAK POMAGAĆ?

JAK ROZMAWIAĆ?

STRATEGIE RADZENIA SOBIE Z SYTUACJAMI TRUDNYMI WYCHOWAWCZO część 1

 

Rodzicu! Każdego dnia stoisz przed wyzwaniami, które wiążą się z rolą, jaką pełnisz w życiu swojego dziecka.

Różne sytuacje dnia codziennego sprawiają, że świat na chwilę się zatrzymuje, i to zarówno dla Ciebie, jak i Twojego dziecka.

Poniższe strategie dodadzą Twojemu dziecku sił, a Tobie pewności w radzeniu sobie z sytuacjami trudnymi wychowawczo. Pomożesz mu zaakceptować strach, lęk, złość i samotność. Poszerz swoje kompetencje w zakresie radzenia sobie w sytuacjach trudnych, umożliwiających zdrowe życie!

 

SAMOTNOŚĆ

Niektóre dzieci borykają się ze skrajnymi emocjami wywołanymi przez pandemię/wojnę na Ukrainie. Od pełni szczęścia, wzmożonej aktywności w mediach społecznościowych i możliwości samorealizacji, po stany depresyjne i uczucie osamotnienia. Ta sytuacja odizolowania od grupy rówieśniczej pozwoliła podjąć kolejne wyzwanie. Mamy dla Was cenne wskazówki:

POSZUKAJ ŹRÓDŁA:

Warto mieć na uwadze, że samotność dziecka może świadczyć o problemach takich jak brak akceptacji ze strony kolegów, trudności w nauce, problemy w domu rodzinnym etc.

ZNAJDŹ SPOKÓJ I ODWAGĘ

Nie obawiaj się! Poczucie bycia samotnym i wyalienowanym może pojawić się na każdym etapie rozwoju dziecka. Zmieniać się będzie przyczyna samotności. Otocz dziecko opieką, niech poczuje Twoją troskę!

WYBADAJ, ROZMAWIAJ, WESPRZYJ!

Kiedy widzisz, że dziecko czuje się wyalienowane. Nie bagatelizuj tego stanu. Bez presji, z uważnością porozmawiaj ze swoim dzieckiem. Pomoc będzie różna i może zależeć od tego, czy dziecko jest nieśmiałe lub agresywne.

JESTEŚ NAUCZYCIELEM

Jako rodzic jesteś dla dziecka pierwszym nauczycielem w zakresie nabywania umiejętności społecznych. Zmierz się ze swoimi obawami, nastrojem i emocjami. Pamiętaj, że przykład płynie z góry.

DZIAŁANIE

Zaangażuj dziecko w aktywności, które pozwolą mu poznać nowych kolegów (np. sport, hobby, kółka zainteresowań), nawet w formie online. Pomóż dziecku rozwijać zainteresowania i nie ograniczaj go, gdy prezentuje inny punkt widzenia. Krytyka wszelkich aktywności dziecka może powodować większe wycofanie.

 

STRACH

Sytuacje współczesnego świata mogą wywoływać uczucie strachu. Strach przed nieznanym, strach przed samotnością, strach przed chorobą...

Czego Ty się boisz? Czego boi się Twoje dziecko? Jak możesz mu pomóc?

NIE BÓJ SIĘ! NIE BĄDŹ TCHÓRZEM!- mówiąc w ten sposób do dziecka, nie pomagamy mu mierzyć się ze strachem. W taki sposób wywołamy u niego wstyd i przekonanie, że strach jest czymś złym!!!

!!!Pamiętajamy, że strach i wszystkie inne emocje dziecka są bardzo ważne i nie możemy się z nich śmiać. Poczucie humoru wykorzystajmy w czasie zabawy!

!!!Bagatelizowanie strachu, czyli zdanie w stylu ,,nie ma się czego bać” może wywołać u dziecka niechęć do rozmów o emocjach! Bądźmy uważni.

!!!Traktowanie strachu jako słabości może obniżać poczucie własnej wartości naszych dzieci.

ZJEDZMY LODY, TO ZROBI CI SIĘ LEPIEJ- takie reagowanie na strach może prowadzić do niekonstruktywnych nawyków radzenia sobie ze strachem!!!

!!!Generalizowanie strachu: ,,ty zawsze się boisz”, ,,moje dziecko jest takim straszczakiem, zawsze się boi” może prowadzić do tego, że dziecko będzie przekonane, iż starch nigdy nie przeminie, to pewnego rodzaju etykieta, zgodnie z którą dziecko może zacząć się zachowywać.

MASZ SIŁĘ, BY BYĆ DLA DZIECKA PODUSZKĄ DO PRZYTULENIA W CHWILACH PRZYJEMNYCH? ZDOBĄDŹ WIĘC SIŁĘ, ABY BYĆ PODUSZKĄ W MOMENTACH TRUDNYCH! POTRAFISZ DORADZIĆ, GDY DZIECKO JEST SZCZĘŚLIWE? NAUCZ SIĘ DZIAŁAĆ, GDY CZUJE SIĘ ŹLE! UŚMIECHASZ SIĘ, GDY KRZYCZY Z RADOŚCI? SPRAW, BY SIĘ UŚMIECHAŁO, GDY CHCE KRZYCZEĆ ZE ZŁOŚCI!!!

JAK POMAGAĆ?

JAK ROZMAWIAĆ?

STRATEGIE RADZENIA SOBIE Z SYTUACJAMI TRUDNYMI WYCHOWAWCZO CZĘŚĆ 2

 

Bogatsi o wiedzę na temat samotności i strachu weźmy pod lupę lęk. Jest to naturalny stan emocjonalny, pojawiający się w życiu każdego z nas. Kiedy mamy przed sobą wiele nowych wyzwań, które pojawiły się w ostatnim czasie tj. nieoczekiwane zmiany, czasem nauka zdalna, dezinformacja medialna, lęk jest zupełnie uzasadniony. Jednakże u niektórych osób stan niepokoju utrzymuje się dłużej i jest bardziej nasilony, nawet jeśli stresujący moment dawno minął. Taki przedłużający niepokój może prowadzić do poważnych zaburzeń, utrudniających radzenie sobie z codziennymi sprawami. Lęk staje się zaburzeniem, kiedy zaczyna wywierać paraliżujący wpływ na życie danej osoby- kiedy znacząco obniża jakość życia i ogranicza funkcjonowanie (np. powodując unikanie kontaktów społecznych) i jest źródłem cierpienia psychicznego. Nie pozwól dziecku zostać z lękiem zupełnie samemu. Działaj!

 

LĘK:

Gdy dziecko odczuwa lęk:

 

POZWÓL MU UNIKAĆ SYTUACJI LĘKOWYCH

• trzymaj rękę na pulsie! Pomoże to dziecku oswoić lęk.

 

WYŚMIEWANIE LĘKU MOŻE GO POGŁĘBIĆ

• lęk dziecka może wydawać się zabawny ze względu na irracjonalność, nie śmiej się z tego.

 

ZAWSTYDZANIE DZIECKA PRZED INNYMI

• niech lęk twojego dziecka zostanie waszą ważną sprawą.

 

ZMUSZANIE DZIECKA DO STAWIANIA CZOŁA LĘKOM

• dopóki dziecko nie będzie gotowe zmierzyć się z czynnikiem lękotwórczym, nie wywieraj presji.

 

UZBRÓJ SIĘ W CIERPLIWOŚĆ

• lęk wymaga czasu i sokoju.

 

NIE ZAKŁADAJ WINY

• zakładanie, że lęk jest Twoją lub dziecka winą, utrzyma go zdecydowanie dłużej.

 

ZROZUM LĘK DZIECKA, WYROŚNIE Z NIEGO

• w lękach nie ma niczego złego i „nienormalnego”.

•  

ZŁOŚĆ:

Okres pandemii obok stresu generuje złość. Złość nakierowaną na siebie samego, na kolegów, na dorosłych oraz na zaistniałą sytuację. Jak pomóc dziecku, gdy złość się nasila?

• pozwól dziecku na okazywanie złości, niech wyraża ją bez szkody dla innych. Zaakceptuj ją;

• „rozumiem, że jesteś zły...”, „złościsz się, bo...”, „nie bij, możesz mi o tym powiedzieć”. Często dzieci reaguja agresją, ponieważ nie potrafią wyrazić słowami swojej złości;

• pomóż dziecku się zatrzymać, zatrzymaj się razem z nim, zachęć do wzięcia kilku głębokich wdechów i wydechów, a czasami wystarczy, że opuścisz pomieszczenie na kilka minut;

• mów dziecku o własnych uczuciach np.; „jestem zły, ponieważ...” albo: „boję się, gdy...”. Dzięki temu dziecko zrozumie, że należy rozmawiać o uczuciach i o tym, co je powoduje;

• gdy dziecko ochłonie po ataku złości, porozmawiaj z nim o tym, co się z nim działo;

• wyjaśnij, jak poprzez pewne zachowania można skrzywdzić drugiego człowieka. Opisz, czego nie należy robić, jakie ma to skutki;

• rozmawiaj z dzieckiem na temat złości bez złości! Niech zna instrukcję radzenia sobie z nią np.: „co możesz zrobić, kiedy ogarnie cię złość?”, „czy jest jakieś miejsce, w którym często ogarniają cię nieprzyjemne uczucia?”;

• całą rodziną mozecie bawić się w różne zabawy, które pomogą oswoić złość nie tylko dziecku, ale również tobie. Dokończ zdanie: „kiedy jestem zły...”- wspólne poszukiwanie rozwiązań;

• zaprojektuj złość, narysuj ją- takie zbawy pozwalają ją okiełznać;

• czytaj dziecku bajki terapeutyczne, których bohaterami są postacie zmagające się z uczuciem złości;

• dostrzegaj i doceniaj starania dziecka za każdym razem, gdy uda mu się w konstruktywny sposób poradzić sobie ze złością. To Wasz wspólny sukces!!!

 

POZWOLIĆ DOROSNĄĆ I POZOSTAĆ WSPARCIEM

JAK?

DOJRZEWA MOJE DZIECKO?

CZEGO?

MOGĘ SIĘ SPODZIEWAĆ?

 

Celem dorastania jest uzyskanie dojrzałości emocjonalnej i autonomii, po to, by być dorosłym, który buduje trwałe ralacje, podejmuje samodzielne decyzje dotyczące swojego życia i jest gotowy ponosić za nie odpowiedzialność. Dojrzewanie jest okresem wielkiej próby- to „czas burzy i naporu”.

 

• Świat otaczający nastolatka zdaje się być „biało- czarny”

MŁODZIEŃCZY FUNDAMENTALIZM

• Zachowanie nastolatka często oparte jest o zasadę „wszystko albo nic”

NIEUMIEJĘTNOŚĆ DOCHODZENIA DO KOMPROMISU

• nastolatkowie często doprowadzają do konfrontacji i tropienia sprzeczności w zachowaniu rodziców

CZYHANIE NA BŁĘDY DOROSŁYCH

• nastolatków może cechować egocentryzm i „sny o potędze” na przemian z brakiem wiary w siebie, zakompleksieniem i melancholią

WAHANIA NASTROJÓW

• nastolatkowie zastanawiają się „kim jestem?”, „do czego dążę?”, „jak widzą mnie inni?”

KRYZYS TOŻSAMOŚCI

• u nastolatków następują rewolucyjne zmiany w ciele (dojrzewanie fizyczne, okres gwałtownego wzrostu), pobudzenie seksualne. Budowanie tożsamości seksualnej to kolejne źródło niepokoju i lęku. Młody człowiek musi zaakceptować zmiany zachodzące we własnym organizmie.

  POTRZEBA SAMOAKCEPTACJI

 

 

RODZICU PAMIĘTAJ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Zachowanie Twojego dziecka nie jest wymierzone przeciwko Tobie!!! Twoje nastoletnie dziecko liczy się z tym, co mówisz, ale często nie przyznaje się do tego. Kryzys tożsamości nastolatka może przekładać się na kryzys w relacji rodzic- dziecko.

PAMIĘTAJ, TO NORMA, NATURALNY, POTRZEBNY ETAP ROZWOJU!

 

CO MOGĘ ZROBIĆ?

JAKO RODZIC, ABY POZWOLIĆ OSIĄGNĄĆ SAMODZIELNOŚĆ DZIECKU I JEDNOCZEŚNIE POZOSTAĆ WSPARCIEM?

 

1. Wykorzystać sytuację, aby porozmawiać o zagrożeniach.

2. Własnym wzorem modelować właściwą postawę.

3. Doskonalić się we właściwej komunikacji z dzieckiem.

 

GDY MASZ POCZUCIE, ŻE MIMO PRZEPROWADZONYCH INTERWENCJI TWOJEMU DZIECKU GROZI NIEBEZPIECZEŃSTWO Z POWODU NADUŻYWANIA ŚRODKÓW PSYCHOAKTYWNYCH:

1. Zacznij od rozmowy z psychologiem/pedagogiem szkolnym.

2. Możesz skontaktować się z najbliższą poradnią psychologiczno- pedagogiczną.

3. Skorzystaj z pomocy Pomarańczowej Linii- konsulatcje i pomoc online dla nastolatków i rodzin

 

 

POMARAŃCZOWA LINIA

Pomoc telefoniczna: 801 140 068

Pomoc online : pomoc@pomaranczowalinia.pl

Strona internetowa: www.pomaranczowalinia.p

 

 

 

 

Bo charakter nie bierze się znikąd!

 

Dobra opieka daje moc!

Rodzicu!

Nie ulega wątpliwości, że życie to nie wyreżyserowana sztuka teatralna, której aktem jest wychowanie. Codzienna rzeczywistość roi się od niespodzianek i nieprzewidzianych sytuacji, dlatego opieka nad dzieckiem nie może wiązać się z wyuczonymi kwestiami. Twoje dziecko jest jedyne w swoim rodzaju, postaraj się sprawić, by wychowywanie go było świadomym procesem. Dziecko dorastające w atmosferze miłości i zrozumienia ma poczucie bezpieczeństwa i wsparcia, a jego rozwój przebiega harmonijnie.

 

Co możecie robić wspólnie?

 

PO PIERWSZE: ROZMOWA.

 

Odgrywa jedną z głównych ról w trakcie budowania więzi. Umiejętnie przeprowadzona rozmowa pozwoli nawiązać prawidłowe relacje z dzieckiem.

 

Poznaj zasady właściwej komunikacji:

• zachęcanie dziecka do rozmowy,

• umiejetność aktywnego słuchania,

• akceptacja,

• brak krytyki,

• całkowite skupienie się na rozmowie,

• wyrażanie swoich uczuć,

• brak pouczania,

• informowanie o negatywnych uczuciach z zachowaniem opanowania, np. Jestem zdenerwowana/ zdenerwowany,

• szczerość,

• otwarte pytania,

• brak oceny.

 

PO DRUGIE: OBOWIĄZKI.

 

Nie zapominaj, że każdy z nas ma swoje obowiązki. Dzięki samodzielnej realizacji wyznaczonych zadań dziecko uczy się odpowiedzialności, pokonywania lęku, zaspokaja potrzebę samorealizacji, czuje się potrzebne. Należy pamiętać, aby obowiązki były adekwatne do wieku i umiejetności dziecka. Wdrażając dziecko do wykonywania różnych zadań, stań się wzorem do naśladowania, udzielaj instruktażu, powiedz, czego oczekujesz. Stosuj zasadę stopniowania trudności, a za dobrze wykonane zadanie nagradzaj.

 

JAK UNIKAĆ BARIER W POROZUMIEWANIU Z DZIECKIEM?

 

BRAK UMIEJĘTNOŚCI SŁUCHANIA- Rozmawiaj z dzieckiem tak, aby miało poczucie, że jesteś zainteresowany tym, o czym mówi. Ważny jest kontakt wzrokowy i inne oznaki potwierdzające, że słuchasz z uwagą.

 

PRZERYWANIE- Staraj się wysłuchać dziecka do końca. Daj mu szansę wypowiedzieć się, zanim cokolwiek powiesz. Nie zakładaj, że wiesz, co chce Ci powiedzieć. Przerywanie może spowodować niechęć dziecka do dalszej rozmowy.

 

BRAK SKUPIENIA UWAGI NA ROZMÓWCY- Poświęć czas wyłącznie na rozmowę z dzieckiem. Wykonywanie w tym samym czasie innych czynności może być odczytane przez dziecko jako brak zainteresowania dla niego i umniejszanie wagi problemu.

 

PRAWIENIE KAZAŃ, MORALIZOWANIE, ZRZĘDZENIE I GDERANIE- To zwykle "grzechy główne" rodziców. Staraj się je przezwyciężać, bo to mało skuteczne sposoby, a dzieci szybko zaczynają poprzez to ignorować rodziców. Jeżeli przyłapiesz się na tym- zmień taktykę.

 

KRYTYKOWANIE- Staraj się nie krytykować nadmiernie, a jeżeli to konieczne, krytykuj konkretne zachowanie, a nie dziecko. Nie porównuj go też z innymi, podając ich za dobry przykład. Staraj się zachować obiektywizm w wydawaniu ocen.

 

PODNOSZENIE GŁOSU- Chociaż dzieci mają dużą zdolność wyprowadzania rodziców z równowagi, pamiętaj, że krzykiem niewiele można osiągnąć. Często wykrzykujemy słowa, których, których potem żałujemy.

 

RODZIC ZAWSZE MA RACJĘ- Nie wykorzystuj przewagi, że jesteś rodzicem i nie używaj argumentu, że posłuszeństwo dziecka należy się rodzicom z urzędu.

 

BAGATELIZOWANIE- Chociaż niektóre problemy dziecka mogą Ci się wydać błahe lub wyolbrzymione, staraj się przywiązywać wagę do wszystkiego, co go martwi.

 

BRAK WARUNKÓW SPRZYJAJĄCYCH ROZMOWIE- Trudno zachować intymność rozmowy, jeżeli coś rozprasza uwagę. Wyłącz telewizor czy radio, staraj się stworzyć warunki, by nikt Wam nie przeszkadzał.

 

 

PO TRZECIE: WSPÓLNY CZAS.

 

Współczesna rzeczywistość wymaga od nas ciągłej aktywności, narzuca szybkie tempo życia, w którym zbyt mało jest czasu na relaks, odprężenie i odpoczynek. Należy jednak pamiętać, że dla dziecka czas spędzony z rodzicami ma ogromne znaczenie, kształtuje poczucie bezpieczeństwa, zaufania, pozwala na wzajemne poznanie. Dlatego warto zwolnić chociaż na chwilkę i każdego dnia znaleźć moment, który będzie przeznaczony wyłącznie dla rodziny. Pamiętaj, aby ten czas był w pełni wykorzystany na rzeczy i aktywności, które sprawiają Wam wszystkim radość.

 

CO MOŻNA ZROBIĆ WSPÓLNIE Z DZIECKIEM?

 

ZADANIE: Zastanów się, jakie aktywności możesz podejmować wspólnie z dzieckiem. Podziel je na kategorie: rekreacja i turystyka, aktywny wypoczynek, edukacja, rozrywka.

 

POWODZENIA ;-)

 

 

 

 

W związku z jutrzejszym

Międzynarodowym Dniem Pozytywnego Myślenia

zachęcam wszystkich rodziców do przeczytania interesującego artykułu:

https://naturalnieozdrowiu.pl/jak-nauczyc-dziecko.../

Pedagog Hanna Lica

 

Coraz częściej słyszymy o uzależnieniu od telefonu. Skąd wiedzieć kiedy mamy z nim do czynienia?

Kiedy smartfony przejmują nad nami kontrolę. Zachęcam Was  do zapoznania się z plakatem.

Fundacja „Dbam o Mój zasięg” podpowiada sposoby codziennych rozwiązań w sytuacji, w której obserwujemy prawdopodobieństwo uzależnienia dziecka od telefonu lub gdy chcemy temu zapobiec.

Przedstawiam 30 korzyści, jakie swobodna zabawa daje dzieciom. 

A czym jest swobodna zabawa?

To taka forma zabawy kreatywnej i ruchowej, która nie jest narzucona przez dorosłych. Nie jest przez nich sterowana i oceniana. To zabawa, która odbywa się na zasadach i warunkach ustalonych przez dziecko. W zależności od jej koncepcji i wieku dziecka odbywa się ona w obecności opiekuna, ale jej najważniejszą i podstawową zasadą jest, że (dopóki dziecku nie grozi niebezpieczeństwo) dorosły w żaden sposób nie ingeruje w formę tej zabawy (nie wartościuje jej, nie ocenia, nie krytykuje, nie upomina i nie neguje dziecka, ale uważnie mu towarzyszy).

Przedstawiam plakaty o negatywnych skutkach nadużywania gier cyfrowych oraz korzyściach płynących z grania.

Materiał został opracowany na podstawie wyników projektu badawczego "Granie na ekranie" Fundacji Dbam o Mój Zasięg.

Pamiętając o plusach i minusach, dbając o higienę cyfrową oraz dobór treści i czasu gier do wieku dzieci możemy sprawić, że gry będą bezpieczną i rozwijającą rozrywką.

 

Czy zastanawiasz się jako rodzic jakie zasady wprowadzić, aby zmniejszyć ryzyko uzależnienia się dziecka od gier cyfrowych?

Zachęcam do skorzystania z 10 zasad higieny cyfrowej.

 

 

 

 

 

 

 

 

ROZMOWY W CIENIU WOJNY

Opracowanie: Joanna Nienałtowska-Padło

Rozmawiać, czy nie?

o Rozmawiać, odpowiadając na potrzeby

o Uważać na przekraczanie zasobów i sił odpornościowych

o Mówić o swoich emocjach, to może zachęcić dzieci do rozmowy, pomoże otworzyć je

o Starać się trzymać zasady złotego środka – urealniać wiedzę, dziecka, dopytywać, co wie

o Zwracać uwagę na komunikację niewerbalną

o Brać pod uwagę możliwe objawy fizyczne (bólowe, związane ze stresem)

o Dzieci w wieku 6-11 lat mogą izolować się, ignorować temat, ale potrzebują mieć opiekuna blisko

o Dorośli przeżywają kryzysy w sferze poznawczej, emocjonalnej i behawioralnej

o Małe dzieci (wiek przedszkolny) – regres, moczenie nocne, koszmary, zmiany apetytu

o Wiek wczesnoszkolny – drażliwość, zmiany w obrębie zainteresowań i aktywności, bóle brzucha

o Wiek nastoletni – bóle głowy, drażliwość, trudności w obrębie sfery poznawczej

o Postaraj się zapewnić normalny rytm dnia, zajęć

o Zapewniaj, że reakcje na trudną sytuację – emocje, zachowania, objawy dyskomfortu fizycznego i psychicznego są normalne

o Pomóż identyfikować i nazywać emocje, znajdujcie sposoby na ich wyrażenie

o Mniejsze dzieci odreagowują i wyrażają uczucia i potrzeby przez zabawę

o Pomocne może być rysowanie, rozmowy z wykorzystaniem gadżetów, maskotek, pacynek itp.

Wskazówki dla rodziców – rozmowy o trudnych sprawach

o Obserwuj własną reakcję, pamiętaj, że ekstremalne przejawy uczuć są dla dzieci przerażające. Zachowaj spokój, to dobrze na nie wpłynie

o Zapytaj dzieci, co już wiedzą oraz co myślą i czują, urealniaj

o Używaj prostych terminów, pomijaj drastyczne szczegóły

o Pamiętaj, że nawet inteligentne dzieci, to wciąż dzieci, są bardziej konkretne i dosłowne w swoim myśleniu. Twoje słowa są podstawą ich przekonań

o Trzymaj się rutyny, gdyż daje ona poczucie bezpieczeństwa

o Skup się na pozytywach

o Zwracaj uwagę na wszelkie zmiany w zachowaniu dziecka 

 

 

ZDROWI DOROŚLI- CZAS NA ZMIANĘ!!!

(Informacje dla dorosłych)

 

UMIEJĘTNOŚCI SPOŁECZNE JAKO ELEMENT ZDROWEGO STYLU ŻYCIA

Czym są umiejętności społeczne?

To przede wszystkim umiejętności życia wśród ludzi, współdziałania z innymi. To umiejętności radzenia sobie w sytuacjach życia codziennego. Dobrze rozwinięte kompetencje mogą stać się przepustką ułatwiającą dzieciom kontakty z ludźmi. Rozwijanie w dzieciach tych umiejętności jednoznacznie wiąże się z podjęciem wyzwania i uświadomieniem sobie swoich możliwości w tym zakresie. Poniżej znajdą Państwo wskazówki, jak rozwijać poszczególne kompetencje.

Powodzenia!

-rozwijanie motywacji- wszyscy zdajemy sobie sprawę, jak ważną rolę w podejmowanych przez nas działaniach odgrywa motywacja. Dajmy dzieciom przykład dobrych praktyk! Jeśli za każde wykonane działanie nagrodzimy dzieci materialnie, wyrobimy w nich nawyk oczekiwania na nagrodę za nawet niewielki wysiłek. To nie jest dobre rozwiązanie!

Warto od najmłodszych lat wzmacniać w dzieciach poczucie współodpowiedzialności za domowa przestrzeń i wykonywanie czynności dla wspólnego dobra. Jeśli zdecydujemy się na nagrody, niech mają one wartość emocjonalną i sentymentalną!

-znajomość zasad komunikacji niewerbalnej- miny, gesty to ważny sposób komunikacji zwanej niewerbalna, to również ważny sposób okazywania naszych stanów emocjonalnych. Kiedy dostrzegamy niezadowolenie dziecka- nazwijmy je słowami, np. widzę, że jesteś niezadowolony/ zły/ coś Cię martwi? Kiedy sami chcemy dzieciom pokazać komunikat, również wykorzystujemy gesty i miny, podpierając je słowami, np. jest mi nieprzyjemnie/ jestem smutny/ czuję się szczęśliwy. Można od najmłodszych lat stosować zabawy w rozpoznawanie min. Taka nauka od najmłodszych lat pozytywnie wpłynie na rozwój empatii oraz łatwiejsze rozumienie komunikacji niewerbalnej.

-tworzenie pozytywnego nastroju- pogoda ducha i pozytywne postrzeganie rzeczywistości pomagają zmierzyć się z porażka oraz dodają energii do podejmowania wyzwań, wpływają na poczucie własnej wartości! Można to osiągnąć poprzez okazywanie szacunku innym, słuchanie, zadawanie pytań, odpowiadanie na pytania zadawane przez dzieci, niedoszukiwanie winnych każdej sytuacji, nienarzekanie. To proste zasady wprowadzone w życie poprawią nastrój Tobie i Twojej rodzinie.

-świadoma autoprezentacja- mamy świadomość, jak istotna w obecnych czasach jest autoprezentacja oraz jak łatwo naruszyć wizerunek w mediach społecznościowych. Dbajmy o prywatność i bezpieczeństwo dzieci, zwłaszcza w sieci! Ważną zasadą, która pozytywnie wpłynie na poczucie własnej wartości dzieci oraz postrzeganie ich samych w ich własnych oczach, jest nie przerzucanie na dzieci kompleksów, z którymi mierzą się dorośli. Przy dzieciach nie komentuj w negatywny sposób wyglądu swojego oraz innych. Pokochaj siebie, w ten sposób uskrzydlisz własne dziecko!

-umiejętne prowadzenie rozmów- rozmowa to podstawowy element umożliwiający współdziałanie z innymi. Od najmłodszych lat warto rozwijać tę umiejętność u dzieci. Co składa się na umiejętność prowadzenia rozmów? To nie tylko mówienie, odpowiednie dobieranie słów czy argumentów. To słuchanie, przetwarzanie informacji, przekonywanie, negocjowanie- wszystko to, co można wykorzysta, aby osiągnąć cel rozmowy.

-asertywność- dlaczego nie? To umiejętność odmawiania z zachowaniem wobec rozmówcy szacunku. Pozwala m.in. na: poznanie samego siebie i własnych potrzeb, mówienie w sposób rzeczowy, przyznanie się do błędu, postrzeganie różnic w poglądach jako poszerzenie horyzontu myślowego, a nie zagrożenie, radzenie sobie z emocjami, unikanie ocen i krytyki. Taka postawa wpływa bardzo pozytywnie na sytuacje społeczne i relacje międzyludzkie.

 

JAK ZACZĄĆ AKTYWNIE FUNKCJONOWAĆ?

Termin „zdrowy tryb życia” zakłada nie tylko aktywność ruchową. To także zdrowe nawyki żywieniowe, odpowiednia dawka ruchu, równowaga psychiczna, akceptacja samego siebie i własnej sytuacji, pozytywna postawa życiowa oraz umiejętności społeczne. Odpowiedni rozwój w każdym z powyższych obszarów pozwala prowadzić kompletny i zdrowy tryb życia.

 

-chroń siebie i innych przed nałogami- unikanie używek nie tylko pozytywnie wpłynie na Twoje życie, ale też pozwoli uniknąć przykrych konsekwencji, które odcisną piętno na Twoich dzieciach. Sobie nie zawsze możesz pomóc, ale masz bezpośredni wpływ na swoje dziecko!

 

-dbaj o odpowiednią masę ciała- jaka waga jest odpowiednia? Taka, która pozwala na swobodny ruch bez ograniczeń, zdrowa sylwetka to nie tylko rozmiar, ale przede wszystkim dobre samopoczucie i zdrowie!

 

-dużo się ruszaj- ruch kojarzy Ci się z treningami i sportem wyczynowym? Zacznij małymi krokami wyrabiać w sobie i w dziecku nawyk ruchu. Mogą to być wspólne spacery, które stają się okazją do rozmów!

 

-regularnie się badaj- okres pandemii spowodował wiele szkód w zakresie profilaktyki. Wczesne wykrycie chorób wpływa na ich leczenie. Nie daj się zatrzymać w walce o zdrowie! Lepiej choroby wykluczać, niż potwierdzać!

 

-dbaj o swój czas wolny- znajdź każdego dnia choć chwilę na bycie ze sobą i wsłuchanie się we własne potrzeby oraz myśli. W ten sposób nauczysz dziecko, że każde z Was ma przestrzeń dla siebie, zarówno ono, jak i Ty.

 

-naucz się radzić sobie ze stresem- stres jest motorem napędowym codziennego życia, jego nadmiar potrafi je jednak zamienić w koszmar. Trzymaj rękę na pulsie i ś miało korzystaj z pomocy bliskich i specjalistów. Bądź ze sobą szczery!

 

zdrowy tryb = życia

odpowiednia dawka ruchu

zdrowe +nawyki żywieniowe

dobra +kondycja psychiczna

 

 

 

TROSKLIWI DOROŚLI- CZAS NA DZIAŁANIE

Bagaż doświadczeń

Czy zastanawiali się Państwo, jak pandemia wpłynęła na dzieci? Na ich poczucie bezpieczeństwa, umiejętności społeczne? Jakie obszary życia naruszyła?

 

Zastanówcie się, jakie doświadczenia mają wasze dzieci oraz Wy? Jakie wyzwania stoją przed nami z powodu pandemii?

 

STAWIAMY CZOŁA LĘKOM

Lęk jest naszym nieodzownym towarzyszem życia. Ostrzega nas przed niebezpieczeństwem, często pełni funkcję regulatora, bezpośrednio wpływa na nasze decyzje o podjęciu działań. Jeśli lęku jest zbyt wiele, czujemy, że nie możemy osiągnąć założonego celu. Czy słowa: „Przestań się bać”- działają? Jak wesprzeć dziecko, aby potrafiło stawić czoła wyzwaniom, jednocześnie było czujne i bezpieczne? Poniżej znajdą Państwo ważne wskazówki, które pozwolą dzieciom mierzyć się z wyzwaniami:

-Zapytaj, „Jak mogę Ci pomóc?” Nasze wsparcie powinno zacząć się przede wszystkim od dowiedzenia się, co czuje dziecko.

-Czasami trzeba pomilczeć, przytulić, potrzymać za rękę, aby okazać wsparcie.

-Nie warto licytować się, kto ma lub miał gorzej, taka postawa pogrąża w nieprzyjemnych uczuciach.

-Wsparcie drugiego człowieka to aktywne słuchanie, utrzymywanie kontaktu: wzrokowego, emocjonalnego, powstrzymanie się od wykonywania przy tym innych czynności, tj. używania telefonów, zabaw smartfonem czy gotowania obiadu.

-Należy być v czujnym, czy dzieci nie potrzebują czasu i przestrzeni tylko dla siebie. Uszanuj to!

-Nie narzucaj się. Okaż cierpliwość i delikatność, bacznie obserwując.

-Pocieszanie i wsparcie nie powinno być czynnością jednorazową. Trzymaj rękę na pulsie.

 

PAMIĘTAJMY!

Akceptacja wszystkich doświadczeń, zarówno pozytywnych,

jak i negatywnych, spowoduje umiejętne ich

wykorzystywanie w przyszłości.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Drodzy Uczniowie. Już niebawem po długim okresie nauki zdalnej spotkamy się w szkole. Wiadomośc o powrocie do nauki stacjonarnej, niektórych spośród Was bardzo ucieszyła, innych zaskoczyła i zaniepokoiła. Obejrzyjcie proszę film przygotowany z myślą o wszystkich uczniach i towarzyszących im teraz emocjach. Link do filmu należy skopiować do przeglądarki: 
https://biteable.com/watch/2947394/4bdfb0c7d559a5e42db7929caca13e35edf88140?fbclid=IwAR2tiypiO-qHdn69uig8Syxj-IUuzLKaKIwGlWH4jdXUtCR-5d7d_41kBp8

W tym miejscu pragnę złożyć serdeczne podziękowania autorce filmu za możliwość jego upowszechniania.

 

Dziecięcy telefon zaufania Rzecznika Praw Dziecka:

Dzieciecy_telefon_zaufania_rzecznika_praw_dziecka_(1)_(1).pdf

 

 Poradnia Psychologiczno - Pedagogiczna w Kartuzach: 

 

Przed wizytą w poradni zaleca się  zapoznanie z procedurami bezpieczeństwa (dla ułatwienia podajemy link na stronę poradni):

http://pppkartuzy.pl/drodzy-rodzice-opiekunowie-prosimy-o-zapoznanie-sie-z-procedurami-wizyty-w-siedzibie-poradni/

 

 

Policja Stężyca 0- 586843307
GOPS Stężyca 0- 586843480
Ośrodek Zdrowia w Stężycy 0- 586843301
Poradnia Dziecięca w Stężycy 0- 580843491
Gminna Komisja Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych 0- 586843344

 

Ogłoszenie: Punkt konsultacyjny dla osób uzależnionych od środków psychoaktywnych i ich rodzin

oraz młodzieży z problemami wychowawczymy.

Punkt oferuje pomoc specjalistyczną dla wszystkich osób, które stykają się z problemem uzależnień od środków psychoaktywnych, które nie radzą sobie z emocjami, słabościami i niepowodzeniami w życiu zastępując rozwiązanie używkami - zarówno młodych ludzi (którzy biorą lub są zagrożone uzależnieniem), i ich rodziców.

PRZYJDŹ - ZADZWOŃ

Pomoc uzyskasz w Centrum Interwencji Kryzysowej w Kartuzach przy ul. Gdańskiej 12 (wejście od ul. Piłsudskiego),

tel. 58 684 02 19, 662 016 626

e-mail: cik_kartuzy@wp.pl

POMOC PUNKTU JEST BEZPŁATNA